Bardzo często wydajemy opinię o drugim człowieku kierując się jego wyglądem. Robimy to automatycznie, korzystając z szerokiej bazy naszych doświadczeń, poglądów. Naszych lub przyjętych od rodziców. To znacząco ułatwia życie i stanowi jeszcze relikt czasów prehistorycznych, kiedy nasi przodkowie musieli szybko ocenić przeciwnika, by wiedzieć, czy mają uciekać czy walczyć. Jednak w obecnych czasach taka ocena może być bardzo myląca – może krzywdzić zarówno nas, jak i drugą osobę. Zapraszam do recenzji książki Eleonora i Park.

Kim jest Eleonora?

Eleonora i Park pochodzą z różnych światów, a jednak ich drogi przecięły się w szkole, a dokładnie w szkolnym autobusie. Dziewczyna jest nowa i… dziwna. To chyba najłagodniejsze określenie tego, jak wygląda. Ten wygląd niestety dla wielu staje się pożywką do niezbyt wybrednych żartów dotyczących jej wyglądu, ubioru czy nawet życia seksualnego. Eleonora wyróżnia się nie tylko ogniście rudymi włosami, zwariowanymi stylówkami, ale również zachowaniem. Robi wszystko, by pozostać – mimo takiego wyglądu – niewidzialną. Być może to nawyk wyniesiony z domu, bowiem przy ojczymie dziewczyny rzeczywiście lepiej jest być niewidzialny.

Problemy rodzinne

W książce Eleonora i Park tytułowa bohaterka mierzy się z poważnymi problemami. Dysfunkcyjna rodzina to nie tylko wina ojczyma, który poza przemocą fizyczną wobec matki Eleonory, stosuje również przemoc ekonomiczną i psychiczną wobec wszystkich. Odpowiedzialność spada również za matkę, która po rozstaniu z mężem, desperacko stara się mieć kogoś, za wszelką cenę, nawet kosztem dobra dzieci. To dlatego zgodziła się, by Rich wyrzucił z domu jej najstarszą córkę. To dlatego zgodziła się, by Eleonora miesiącami mieszkała u jej przyjaciółki, gdzie szybko zresztą przestała być mile widziana. Teraz Eleonora wraca do domu, do toksycznego środowiska, w którym jedynym Panem jest Rich.

Spotkanie w autobusie

W szkolnym autobusie dzieciaków nie interesuje jednak dramatyczna historia Eleonory. Widzą tylko Inną, i to na tyle bezbronną, że mogą się z niej naśmiewać i blokować miejsce, gdzie mogłaby usiąść. To, że Park udostępnił jej miejsce obok siebie, nawet dla niego jest niezrozumiałe. Zwykle stara się przecież uniknąć konfliktów. Choć przecież fizycznie mógłby pokonać wystylizowanych mięśniaków bez problemu. On sam jednak czuje się gorszy. I to nie tylko dlatego, że jest Azjatą, ale dlatego, że ojciec go tak traktuje. Park jest nie dość dobry we wszystkim, jego poczucie własnej wartości jest zatem minimalne. Dzielenie wspólnej przestrzeni zbliża Parka i Eleonorę. Może dlatego, że odróżniają się od reszty uczniów. Stopniowo nawiązuje się pomiędzy nimi więź, wspomagana jeszcze wspólną pasją – czytaniem komiksów. Kiedy tylko Park orientuje się, że siedząca obok dziwaczka zerka na jego lekturę, zaczyna wolniej przewracać kartki. A później zaczyna pożyczać jej komisy. I nagrywać dla niej kasety.

Pierwsza miłość w książce Eleonora i Park

Ta pierwsza miłość rodzi się powoli, a na jej przeszkodzie stoi wszystko. Mimo wszystko Eleonora i Park zbliżają się do siebie, nieufnie, a jednak nieuchronnie. Czy jednak takie spotkanie dwóch światów może się udać? Czy pierwsza miłość ma szansę przetrwać? Odważą się zaryzykować? Przekonamy się o tym dzięki lekturze wspaniałej powieści dla młodzieży, pt. Eleonora i Park, dalekiej od infantylnych historyjek wypełnionych cukierkowymi scenami.

Podsumowanie

Autorka, Rainbow Rowell, w opublikowanej nakładem wydawnictwa ODYSEYA książce Eleonora i Park, stworzyła piękną i wzruszająca opowieść o nastoletnim świecie, pełnym rozterek i dramatów, których nie powinni przeżywać. Historia przedstawiona jest z punktu widzenia bohaterów, co daje nam możliwość wejrzenia nie tylko w sferę emocji, ale również poznania wersji wydarzeń z różnych perspektyw. Doskonałe są opisy środowiska rodzinnego Eleonory, dramatu dzieci, które nie mają poczucia bezpieczeństwa, wystawionych na łaskę nieobliczalnego potwora, jakim jest Rich i egoistycznej matki, uwikłanej w toksyczną relację. Budzące się pomiędzy bohaterami uczucie opisane jest z niezwykłą subtelnością, z oddaniem ich obaw, ale i nadziei. Wszystko ta sprawia, że otrzymujemy po prostu piękną i mądrą książkę – dla młodzieży, ale i dla ich rodziców oraz wychowawców. Być może lektura zainspiruje do rozmowy z dzieckiem na temat zachowania swojej tożsamości, wyrażania siebie, ale również na temat stosunku, jaki mamy do odmienności.

Justyna Gul,

Qultura słowa